Turkce
metin asagidadir
2+1 is a
sub project of apartment project, targeting youngsters. The end result is a rap music video produced collaboratively
with the youngsters from the region between ages 15-20.
since the
beginning, this interactive rap music video concept of 2+1 has been engaging
various artists from various cultures, at their location; France, Sweden,
Denmark, Iran, Azerbaijan, Armenia, Georgia, Turkey. This has already been a
long expedition among these countries.
please
take a look at www.artprojectforyoungsters.blogspot.com
Aim
of 2+1?
the
project will start 1 month before the festival, where the lyrics will be
produced by participating youngsters.
The true
aim is to understand these youngsters. Who these youngsters are? What do they
do? think of? wish/hope for? What they cannot wish/hope for? their struggles?
What does the future mean for them? hopes, passions, dreams…?
The
direction of this project by these youngsters, is to understand all these
qualities that make them up and to be able to explain it through their
perspectives. In other words, this project is to 'be their voice'. This
collaborative workshop is instrumental for the creation of this rap music video
in order to get these voices heard.
The
poster workshops to be realized with the participating youngsters will make the
publicity of such a performance much greater, while adding another level of
creative engagement with the youngsters. Use of Billboards can also increase
the quality of this exposure. By getting in contact with local shops or TV
stores, it could be made possible to have these videos shown/exposed at these
locations to have a bigger exposure.. If an appropriate alternative exposition
space is not found, the video will be exposed at Apartment Project's space at
Hertzbergstr.13.
Such art
projects that are exposed in public spaces have a key role as not only
connecting the project with the public but also to make awareness to such
situations, issues, potentials. Public art in public dialogues do have the
power to enhance awareness and raise sensitivity towards the true expressive
gestures of these youngsters, in order to better understand them.
With the
possibility of having a stage space or stage time provided by 48stunden
Neukölln organization, a live performance of the participating youngsters can
too be realized.
2+1 is
one of the sub-project groups of Apartment Project. (www.apartmentproject.com)
2+1
The
project, which is intended for the youth between 14 and 20 of ages, has been
conceptualized by Selda Asal in collaboration with the visual artist Ceren
Oykut in 2004.
Since
2008, Selda Asal continued running project with various other artists. Many
artists and musicians such as Neriman Polat, Serdar Ateşer and Cem Akkan has
taken part in the project throughout the years. Selda Asal has further
developed the project in collaboration with Sina Momtahan from Teheran, Host
from Azerbajan and Tsomak Oga from Yerevan.
Evermore
the most important member of these collaborative works was youth.
In five
years, 12 collaborative art works have been realized with youth from immigrant
families in Germany, France, Denmark and in Sweden, with Kurdish, Alaouite and
Laz minorities in Turkey, with young women in Iran, whose singing has been
forbidden, and with youngsters, leading an underground life style in Georgia,
Armenia and Azerbaijan. These works have been publicly displayed in big
exhibitions and biennials as well as public spaces such as local shops,
supermarkets, libraries and train stations.
What
does 2+1 aim?
The
essential issue is to understand these youth; who are they? What do they do?
What do they think? What do they dream of? And what can’t they dream? What does
future mean for them? Their hopes, passions and dreams…
This
project aims to understand and talk about these issues by the guidance of the
youngsters. In a manner of speaking it intends to vocalize them. The rap music
video and posters as the products of this collaborative work, act as a mediator
to reach out the public.
2+1
Team in this project:
Selda
Asal and Ozgur Erkok will run the most recent project together. Other artist
and musician participants from Berlin will be decided on during the workshops.
Young
people between 15 and 17 or 18 and 20 years of age, living in Berlin will be
part of the project group.
The
project is composed of two workshops:
1. Music
Video
2. Posters
Music
Video:
The music
video will be a rap music video, in which the participant youngsters in the
project group have written the lyrics. 2+1 team will make the shooting and
editing of the video.
How
does it work?
The
lyrics are written by youngsters in the project group. This requires a 20 hours
workshop. Lyrics will be generated with different, experimental practices. Film
shootings will also be made synchronized with the writing of the lyrics. After
the completion of the lyrics, the music and the songs will be finalized with
the help of a musician in the team. The last part will be video and sound
editing of the music video, which will be done by 2+1 team. The whole project
will be finished and ready for display in 15-20 days. (Details about the
workshop can be found in the attachments.)
Posters:
Participants
will be encouraged to express their feelings and ideas by simple means and
slogans.
Each
participant will prepare her/his own poster. Posters can be made with various
media, such as drawings, painting and photography. 2+1 team will aid the
participants in this process.
There
won’t be any necessity for an extra workday for the poster preparations.
Participants will be able work on the posters simultaneously with the rap music
video workshop.
In case
of a demand, an extra workshop can be scheduled in with respect to the
organizations’ possibilities.
How
will the project be shown?
All
participants and organizers can decide on a specific way to exhibit the Rap
music video.
But below
you can find few tips based on the past projects of 2+1:
1.
A projection to a gallery’s or an art space’s window, looking to a street,
where passerby’s can see.
2.
In local shops or media markets by getting the consent of shopkeepers.
Thus art
projects displayed in public spaces will provide a good basis for the
interaction from the audience as well as helping to establish a local
awareness. This is a very important aspect of the project since it enables the
visibility and the understanding of the youth’s messages.
Posters: Participants and organizers can
decide on locations to hang the posters. These locations can involve busy and
crowded pedestrian streets in the city with a permission from the local
municipalities.
Some
links from other projects of 2+1
Projects with
the immigrant background youngsters
France /
Lille / 2009 http://vimeo.com/20458871,
http://seldaasal.com/projects.asp?PROJE_ID=71,
Berlin,
Germany / 2009 http://seldaasal.com/projects.asp?PROJE_ID=73,
http://www.youtube.com/watch?v=AYpHVPP58Xs,
Holstebro,
Denmark, 2008 http://www.youtube.com/watch?v=Px2Mvv2cWhg
Stockholm,
Sweden, 2006 http://seldaasal.com/projects.asp?PROJE_ID=44
Projects with
the Kurdish originated youngsters
Diyarbakır,
Turkey 2008 http://vimeo.com/13854855,
Projects with
the youngsters from Berlin, Tbilisi(Georgia), Baku( Azarbeican), Tahran(Iran),
Yervan(Armenia)
Berlin,
Germany, 2008 / http://www.youtube.com/watch?v=mtpD1U3DK-k&feature=related
Einige
Teile von den Interviews / Today Zaman/
Evrim Altuğ
Selda Asal's latest 8 minute and 48 second
collective video project, Hey Dünya, duy sesimi, ben yaşıyorum! (Oh World, hear
my voice, I am alive), was prepared in November 2008 in the city of Diyarbakır,
Turkey, with youngsters of various ethnic groups of Turkey ranging in age from
16 to 18. With an empathetic approach, the work firmly situates the artist's
right of individual expression within the process of creation, in the center of
the language-sound-culture triangle, by handing it over to the next
generation.
Asal is an artist who, with her pluralist, Democratic, and
non-commercial approach to creation of art 'for society,' manages to express
her instinct of womanhood in almost all her work, with a sensitivity,
artisan-like approach to composition, and tenderness that does not degenerate
into militancy. Even if her works might appear independent of one other, they
are actually tightly woven together: the courteous stones of the intelligence
and conscience of humanity embroidered on a base of sociological issues.
By
blending together varied disciplines like poetry, music, performance, and
visual aesthetics in her video project Hey Dünya, duy sesimi, ben yaşıyorum!,
Selda Asal takes another important step along the 'freedom' axis of her work.
Supported by musician Serdar Ateşer, who provides an original acoustic design
of the 'house/techno' genre, and with lyrics written by young people-Sezer
Kılıç, Uğur Acil, Amed Aydın, Eren Kaya, and Erhan Çermik-living in Diyarbakır,
'Oh World, hear my voice, I am alive' presents Ateşer's musical
arrangement with the participation of more than 10 young people.
Thanks to its
sincerity, the work looks like a young, genuine, acoustic manifesto of
existence, within the council of global data, to which especially during the
last 10 years the internet has brought a new interpretation of Democracy, of
the culture of resistance, and of freedom of expression. Selda Asal, who
creates her work beyond boundaries, using a mobile and analytical approach, is
an artist who puts herself to the test by being careful to ensure that not just
the birthplace of the 'work,' but also the place where it is being 'consumed'
and thus recreated should be 'civilian,' autonomous, and devoid of material
interests, and by re-presenting, insofar as possible, the place of her work's
exhibition at the place where its 'birth' took place. From this point of view,
it is also significant that the 'Oh World, hear my voice, I am alive!' video,
which contains profound references to the local and global reasons underlying
the chaos and social inequality that plagues the area, should have been
exhibited in Istanbul, Turkey's biggest Kurdish city, and in Diyarbakır, with
its Kurdish majority.
At the same time, with the rhythm and striking nature
of its structure and words, 'Oh World, hear my voice ' is also an
important social rehabilitation project that shows how 'youth' itself, which is
witnessing the liveliest stage of multiculturalism, can be 'won back' as a
'ready-made work of art' via dialogue, and what's more and most important,
without suffering any abuse. This is the source of the attractiveness of the
'nervous excitement' sensed from young people's optimistic but at the same time
tempestuous performance.
'Oh World, hear my voice' is a musical video
with social content in which young people who are trying to survive in the
world with all their hopes and dreams, and who are confronted with the inhuman
existential contradiction of money, and with wars and injustices of all kinds
brought about by money, express their self-confidence and anger with phrases
like 'there is war, war in the streets, anxiety in me, great anxiety among
people...' or 'it is ourselves, our mind, our words that create us.'
In the
fragmented structure of this video that is noteworthy for its Turkish and
Kurdish lyrics, it is possible to see very clearly the human bond and proximity
that was formed during this joint art project between the young people, who
created the lyrics during a workshop activity run together with the artist.
These videos, which in this respect could be perceived as a cultural greenhouse
created by Asal, make us come face to face with young people who on the one
hand say, 'I do not want the artillery of war to touch us, I want to play,' and
wear makeup and piercings, and on the other hand do not refrain from asking
clear and universal questions like 'what are these screams about?'
Selda Asal,
'the affectionate gardener of the culture greenhouse ,' is someone, who likes
to test, record, and remember the definition of her art using a comparative
approach, like a psychologist or journalist would do, at the three basic levels
of analysis: sensing, seeing, and hearing. Asal's attitude consists of going to
the very roots of the universal 'cultural' wealth of her ideals and weaving it
knot by knot, of disseminating in the true sense of the word culture into every
sphere of life, and of producing and re-presenting her work as the fruit of
these processes.
It is for this reason that it would not be wrong to say that
Asal's videos establish miraculous bridges of dialogue between life and
herself, notwithstanding the closed-circuit and elitist abyss that has somehow
appeared between art and life. It is also clear that if it does not transform
life, the individual, who essentially shapes and forms life, or at least the
state of awareness, no artistic work will have any value -whether commercial,
academic, or symbolic. From this standpoint, the legitimacy of a work of art
that does not draw its power from life, and does not recreate life, is
debatable.
Therefore, it seems appropriate to perceive Asal's video, or more
generally, her attitude towards art, as a kind of social recycling project, and
her works as a recycling instrument. The fact that this work with a spirit of
empathy and psycho-ecology, which begins to change the 'outside' by listening
to the 'inside' one by one, 'has ended' with a To be continued..., and that the
works have long become part of the YouTube universe, are clear signs of this
global perception.
Interviews
RKSie haben in Georgien, Armenien,
Azarbeijan und in den Iran mit den Jugendlichen einen Musik-Video gedreht:
Könnten Sie uns einige Worte darueber sagen?
Selda
Asal -Das Projekt ‘’Reciprocal
Visit’’, dass wir mit den Jugendlichen aus den oben aufgefuerten Laendern
gemacht haben, haben wir im Rahmen des Apartman Projesi verwirklicht. Ich
habe in jedem Land mit den Lokalen Musikern gearbeitet.‘Reciprocal Visit’
(Der untenstehende Website gibt naehere Informationen zu ‘’Reciprocal Visit’’.http://apartmentproject.com/projects.asp?PROJE_ID=22).
Dies war ein Projekt mit Zehn Kuenstlern aus der Tuerkei, also ein sehr
ausfuerliches Projekt. Diese zehn Kuenstler sollten 22 Tage lang an ihren
Projekten arbeiten.
RK -Sie erzaehlen von vier Laendern
und 22 Tagen. In diesem Fall haben Sie sich in den einzelnen Staedten 4 bis 5
Tage aufgehalten.
SA - Ja, wenn wir die Zeit, die wir
unterwegs verbracht haben nicht zaehlen, haben wir 3 bis 4 Tage in jeder dieser
Staedte gearbeitet. Bevor wir uns auf den Weg machten, haben wir alles, wie,
welcher Kuenstler wird an welchem Projekt arbeiten, was soll gemacht werden,
was fuer eine Unterstuetzung ist fuer unser Arbeit noetig usw. bis auf die
letzte Einzelheit vorberitet. In jeder dieser Staedte haben die Institutionen,
die unser Projekt unterstuetzten, die Kuenstlern mit ehrenamtliche Assistenten
unterstuetzt.
RK -Wenn wir wieder zurueck zu
Ihrem Musik Video gehen; sie benoetigten mehr Zeit fuer die Videos, die Sie
davor in den Europaeischen Staedten machten. Wie sind diese Videos in 3 bis 4
Tage erschienen?
SA - Um diese Musik Video in kurzer
Zeit zu realisieren war es sehr notwendig, eine junge und motivierte Gruppe zu
mobilisieren. Mit einer guten Konzentration, und fleiss kann man einen Video in
3 Tagen machen, d.h. wenn anstatt 2 Stunden sondern 8 bis 10 Stunden Arbeit am
Tag erlaubt wird. Aber das wichtigste ist, wie ich auch oben erwaehnt habe,
junge Leute, die zu Sagen haben, die Ziele haben und das alles auch betonen
koennen, in der selben Gruppe zu mobilisieren. Auserdem haben die Jungen
Immigranten/innen in den Europaeischen Staedten andere Interessen. Man kann sie
mit den Jugendlichen in Yerevan, Tblisi, Baku nicht vergleichen. In Iran war
alles noch komplizierter.
RK -Mit wem haben Sie in Iran
gearbeitet?
SA
- Ich habe mit vier jungen Studentinnen gearbeitet.
RK -Wie ist diese Arbeit
abgelaufen, koennen Sie etwas dazu sagen?
SA - Es war eine Abenteuer. In
der Regel wird als Arbeitsmethode den einladende Institutionen meine Arbeit
detailliert beschrieben. Sie organisieren mit den Teilnehmern eine Versammlung.
Ich zeige ihnen meine fruehere Projekte und ich versuche ihnen ueber diese
fruehere Projekte zu erklaeren wie wir mit unserer Arbeit vorangehen werden.
Ich erklaere ihnen die Sensibilitaeten des Projektes.
RK -Was sind die Sensibilaeten
dieses Projektes
SA - Z.B. ich erwarte von ihnen,
waehrend sie ein Text schreiben, dass ihr Text keine pornografische und
diskriminierende Elemente, wie auch keine Gewalt und Kriegsverhetzung
beinhaltet. Es darf Z.B. keine Schimpfwoerter oder erniedrigung gegenueber
anderen Kulturen beinhalten. Der einzige sensible Punkt ist das fuer mich.
RK -Sie haben in Frankreich,
Deutschland, Schweden und Daenemark auch mit den Jugendlichen Projekte gemacht.
Was fuer Unterschiede gab zwischen ihnen?
SA - Ich habe dieses Projekt mit
den jungen Immigranten\innen in Frankreich, Deutschland, Schweden und Daenemark
verwirklicht. Zwischen ihnen gab es nur einige Jugendliche ohne
Migrationshintergrund. Aber meine Zielgruppe war jugendliche mit
Migrationshintergrund.
RK -Kann ich den Grund wissen?
SA - Die Aufgabe dieses Projektes
war seit Anfang 2004, Themen wie ‘’Wissen’’, ‘’Kennenlernen’’ und ‘’sich
ausdeuten’’ zu bearbeiten. Am meisten interessieren mich Jugendliche die
zwischen zwei Kulturen stehen, wodurch bei ihnen das Angehoerigkeitsgefuehl fehlt.
Man kann sie auch von der jeweiligen Perspektive der Kulturen als verlorene
Jugend sehen. Mich haben immer Themen wie ‘’ sich nicht angehoerig fuehlen’’,
‘’zwischen mehrere Kulturen und Situationen stehen’’ gereizt. Dies war nicht
nur in meinen kolaborativen Arbeiten, sondern auch in meinen individuellen
Video Arbeiten so. Ich habe z.B. mit jungen Maedchen die zwischen 13 bis 18
Jahre alt sind und einen Selbstmordversuch hinter sich hatten, 2,5 Jahre
gearbeitet.
Anschliessend
habe ich auch mit den Strassenkindern die an Billigdrogen wie Terpenten und
Klebestoff abhaengig waren, 1,5 Jahre gearbeitet. Danach habe ich 3 Jahre an
Ehrenmorde und Gewalt an Frauen gearbeitet. Ich habe darueber einen Videofilm
gemacht. Kurz gefasst Personen, wie ich gerade erwaehnte, die zwischen
Situationen und Kulturen stehen waren immer mein Schwerpunkt.
RK -Welche Vorteile hat die
oeffentliche Kunst?
SA - Kunst in der Oeffentlichkeit
untertuetzt und dient dazu verschiedene Lebensgewohnheiten miteinander zu
konfrontieren. Die oeffentliche Kunst unterstuetzt die gegenseitige Toleranz,
Respekt und ein friedliches Zusammenleben der Kulturen. Sie unterstuetzt dazu
noch die Aufmerksamkeit der Gesellschaft zur Kunst zu erwecken und Kunst der
Gesellschaft leicht ergreifbar zu machen. In diesem Zusammenhang ist es fuer
mich sehr wichtig Jugendprojekte auch in der Oeffentlichkeit auszustellen.
Was auch
sehr wichtig ist, fuehlen sich die jugendlichen, nachdem ihre Filme ueberall in
ihrer Stadt gezeigt wurde, wie beruehmte Pop Stars. Durch diese Shows steigt
das Selbstbewusstsein der Jugendliche, ihnen wird das Gefuehl ermittelt, ein
‘’Jemand’’ zu sein. Ausserdem wird ihnen die Gelegenheit ermoeglicht, ihre
Gefuehle durch Musik zu ermietteln.
RK -Sie haben in Europa mit den
Immigranten/innen, in Iran mit den Frauen gearbeitet. Mit wem haben Sie in der
Tuerkei gearbeitet?
SA - Wie ich auch vorhin gesagt
habe, ist meine Zielgruppe jugendliche die in Zwischenkulturen leben und sich
nicht gut ausdeuten koennen. Deshalb habe ich in der Tuerkei mit der kurdische
Minderheit und alevitische Minderheit gearbeitet. Es waren junge Leute
die Ueberlebungsprobleme hatten.
Text For
' Hey world hear my voice'
The
affectionate gardener of the culture greenhouse
2+1
Gençlere
yönelik olan ve projenin kavramsal çerçevesini Selda Asal’ın çizdiği ve
yönettiği bu projeye sanatçı Ceren Oykut ile birlikte 2004 yılında
Istanbul’da başladı. 2008 dan itibaren Selda Asal farklı
sanatçılarla bu projeyi sürdürdü. Içlerinde Neriman Polat, Serdar Ateşer
, Cem Akkan gibi sanatçılar ve müzisyenler farklı zamanlarda bu projede yer
aldılar. Ve zaman zaman Tahran’dan Sina Momtahan, Azarbeycan’dan Host ve
Yerevan’da Tsomak Oga gibi gidilen ülkelerdeki sanatçıların
kolaborasyonularıyla Selda Asal bu projeye devam etti.
Bu
kolaboratif çalışmada en önemli olan öğe her zaman için
gençlerdi. Almanya, Fransa , Danimarka ve Isveç’te göçmen kökenli
gençlerle , Türkiye’de Laz, Kürt, Alevi gibi azınlıklarla , Iran’da zaten şarkı
söylemesi dahi yasaklanmış olan genç kızlarla, Gürcistan, Ermenistan, ve
Azerbeycan underground bir yaşam süren gençlerle, beş sene içinde toplam
12 kolaboratif sanat çalışması gerçekleştirildi. Bu çalısmalar kimi zaman
çeşitli büyük sergilerde ve Bienallerde gösterildiler ve kimi zamanda
projenin ortaya çıktığı bölgelerde esnaf lara ait dükkanlarda , super
marketlerde, kütüphanelerde ve tren istasyonları gibi kamusal alanlarda
gösterildiler.
2+1
Ne amaçlar?
Esas
meselesi bu gençleri anlamaktır: Kimdir bu gençler? Ne yaparlar? Ne
düşünürler? Ne hayal ederler? Neyi edemezler? Hangi konularda güçlük çekerler?
Gelecek nedir onlar için? Umutları, tutkuları, düşleri...?Bu proje gençlerin
yönlendirmesiyle birçok şeyi anlamaya ve bunları onların sesinden
anlatmaya çalışmaktır. Bir anlamda bu proje onların sesi olmaktır. Kolaboratif
bir çalışma sonucunda oluşturulacak olan Rap müzik videosu ve posterler bu
gençlein seslerinin duyulmasına aracı olur.
Bu
projede 2+1 ekibi kimlerden oluşmaktadır?
Selda
Asal ve ismi her projede degisen iki
sanatcidan olusur..Berlin’deki ekibe
Berlin’de yaşayan 15-17yaş yada 18-20 yaş arasındakiler dahil olacaktır.
Proje
iki atölye çalışmasından (workshop)oluşur;1- Müzik
Videosu2- Posterler
Müzik Videosu: Sözlerini katılımcı gençlerin yazacağı,çekimlerin
ve montajın 2+1 ekibi tarafından yapılacağı Rap müzik videosu.Nasıl
gerçekleşir?Müziğin lirikleri katılımcı gençler tarafından
yazılacaktır. Bunun için 20 saatlık atölye çalısması gerekmektedir. Şarkı
sözleri farklı deneysel çalışmalarla şekillenecektir. Şarkı sözlerini
oluşturma sürecinde aynı zamanda film çekimleri senkronize olarak devam
edecektir.Şarkı sözleri tamamlandıktan sonra müzisyeninde workshop’a
katılımyla müzik ve seslendirmeler son halini alacak. Ve film çekimlerine
ağırlık verilecektir. Enson olarak 2+1 ekibinin video ve sound
montajıyla en fazla toplam 15 -20 günde bu ortak çalışma
vsergilenecek konuma gelecektir. ( Workshoplardaki çalışmaların
detaylandırılması ek sayfada yer almaktadır)Posterler: Katılımcılar
dünyaya söylemek istedikleri sözleri slogan şeklinde kısa ve net bir dille
ifade edeceklerdir.Her katılımci posterini kendi hazırlayacaktır.
Posterleri çizerek, resimleyerek de olüsturabilirler, kendi
fotoğraflarını kullanabilirler. Posterin tasarımı konusunda ve
uygulanmasında 2+1 ekibinden yardım alacaklardır.Posterlerin hazırlanmasında
ayrı bir çalışma gününe gerek yoktur. Rap müzik videosu çalışmaları sürerken eş
zamanlı olarak katılımcılar arta kalan zamanlarında poster hazırlamaya zaman
ayırabilirler.Arzu ettikleri taktirde ve organizasyonun önerdiği çalısma
takvimine göre bu durum yeniden değerlendirilebilinir ve ek atölye
düzenlenebilir.
Proje
nasıl gösterilecek?Müzik videosunun gösterimi proje içinde yer alan herkesle
(katılımcilar, organize edenler) konuşup ortak bir karar alınabilir.Ancak 2+1
in başka ülkelerde yaptığı çalışmalara dayanarak birkaç öneride bulunmak
mümkün:1- Bir sanat galerisinde yada organizasyonunuygun bulduğu bir mekanda,
tercihan bir pencere camına projekte edilmek suretiylesokaktan gelip geçen
insanların görebileceği bir şekilde sergilenebilir.2- Müzik Videosu
mahalle esnafı ile kontak kurularak bazı dükkanlarda yada Tv satan büyük
mağazalarda gösterilebilinir.
Bu şekilde kamuya açık alanlarda gösterilen
sanat projeleri, hem sanat projesi ve izleyici ile etkileşmesini
sağlarken, izleyicileri etrafında olup bitenleri farkına varmaya teşvik etmesi
açısından önemlidir. Kamusal sanat kamusal diyaloğu, farkındalığı ve bu
aynı zamanda bu gençlerin ifadelerini duymamızı sağlaması açısındanson
derece kayda değerdir.
2+1
in bazı projelerinden linkler aşağıdadır( Some links from other projects of
2+1)
Göçmen
kökenli gençlerle yapılan projeler (Projects with the immigrant background youngsters)
France /
Lille / 2009 http://vimeo.com/20458871,
http://seldaasal.com/projects.asp?PROJE_ID=71,
Berlin,
Germany / 2009 http://seldaasal.com/projects.asp?PROJE_ID=73,
http://www.youtube.com/watch?v=AYpHVPP58Xs,
Holstebro,
Denmark, 2008 http://www.youtube.com/watch?v=Px2Mvv2cWhg
Stockholm,
Sweden, 2006 http://seldaasal.com/projects.asp?PROJE_ID=44
Kürt
kökenli gençlerle yapılan projeler) Projects with the Kurdish background youngsters
Diyarbakır,
Turkey 2008 http://vimeo.com/13854855,
Projects
with the youngsters from Berlin, Tbilisi(Georgia), Baku( Azarbeican),
Tahran(Iran), Yervan(Armenia)
Berlin,
Germany , 2008 / http://www.youtube.com/watch?v=mtpD1U3DK-k&feature=related
Roportajlardan bazı
bölümler:
Gürcistan,Ermenistan,
Azerbeycan ve Iran’da gençlerle Müzik Videolari yaptınız, bunlardan biraz
söz edebilir misiniz?
Gürcistan,Ermenistan,
Azerbeycan ve Iran’da gençlerle yaptığım müzik videoları Apartman
Projesinin ‘Reciprocal Visit’ adlı projesi bağlamında gerçekleşti.
Her
ülkede o şehrin müzisyeniyle çalıştım.
‘Reciprocal
Visit’ (bakınız: http://apartmentproject.com/projects.asp?PROJE_ID=22)
Türkiye’den
10 sanatçı yer aldığı büyük ölçekli bir projeydi.
10
Sanatçı Gürcistan,Ermenistan, Azerbeycan ve Iran’da 22 gün süresince kendi
projeleri doğrultusunda çalışacaktı.
-Dört
ülke ve 22 günden söz ediyorsunuz? Bu durumda her şehirde 4-5 gün kalıyor
oluyorsunuz?
EVet,
yolları saymazsak Yerevan, Tbllisi, Baku ve Tehran üç yada dört gün
çalışabiliyorduk.Ama herşey biz gitmeden önce hangi sanatçı hangi konu
ile ilgili çalışacak, ne yapacak, nasıl bir desteğe ihtiyacı olacak bunlar çok
detaylandırılmış bir şekilde yazıliyordu. Her şehirde bize destek verecek
kurumlar projede yer alan sanatçılara gönüllü asistanlar saglıyordu.
Sizin
müzik videosuna dönecek olursak, diğer şehirlerde yaptığınız müzik videoları
daha uzun bir zamanda ortaya çıkmıslar, peki 3-4 günde bu müzik videoları nasıl
ortaya çıktı?
Aslında
müzik videosunu kısa zamanda ortaya çıkartmak için, buna çok hevesli olan genç
topluluğu bulmak çok önemli.
Bir müzik
videosu aslında çok iyi bir konsantrasyonla , günde iki saatlik değilde 8- 10
saatlik yada daha da fazla bir çalışmayla çok rahat üç günde tamamlanabilir.
Ama en
önemlisi başta dediğim gibi, sözü olan, yani meselesi olan, anlatmak istediği
olan, bunu doğru ifade edebilen gençlerin bu grupta bulunması çok önemli.
Birde
tabii Avrupa şehirlerinde gençleri cezbeden birçok farklı konu var,
Yerevan, Tbilisi, Baku ‘de ise karşılaştırılamaz bile, Iran’da daha da farklı.
Iran’da
kimlerle çalıştınız?
Dört tane
universite öğrencisi gençkızla çalıştım.
Nasıl
oldu bu çalışma, biraz anlatabilir misiniz?
Bir
maceraydı . Genelde çalışma yöntemi olarak, böyle bir çalışma yapacağım davet
edildiğim kurumlara detaylıca bildirilir onlar bu projede yer almaya istekli
gençlerle bir toplantı ayarlar, ben onlara diğer projeleri gösterir, bu
projeler üzerinden nasıl bir şey gerçekleşeceğini anlatırım. Projenin hasas
noktalarını belirtirim.
Nedir
o hasas noktalar?
Mesela
şarkı sözu yazarken, cümlelerin arasında pornografik ögeler olmamasını, yada
başka bir ülkeye küfür , onu kötüleme olamasını, şiddeti ve savaşı
kışkırtmamasını taleb ettiğimi söylerim.
Tek
hassas nokta bu aslında.
Iran’a
geri dönecek olursak,. Iran’daki kuruma, bizimle gönüllü çalışan sanatçılara
proje dosyamı gönderdim. Onlarla üzerine emailleştik vs.. onlarda çalışacak 4
kız buldular. Ancak tam Tahran’a vardığımızda bu 4 kızın 3ünün vaz geçtiğini
ögrendim. O gün bir Cafe’de oturuyorduk. Yanımızdada kıyafetleri, davranışları
itibariyle sanatçılara benzeyen gençlerden oluşan bir grup oturuyordu. Bir süre
sonra konuşmaya başladık, onlara projemi anlattım ve o gece hemen toplandık
ve yine dört genç kızla çalışmaya başladık.Ertesi günde geç saatlere
kadar çalıştık ve şarkı sözlerini tamamladık hatta müzisyenle bile hemen
çalışmaya başlladık.
Bildiğim
kadarıyla Iran’da kadınların şarkı söylemesi yasak, hele rap müzik tümden
yasak?
Evet,
evet.. Onlar bana güvendiler. Film çekimlerini onların yüzlerini göstermeyecek
bir şekilde ter ışık kullanarak gerçekleştirdim. Birde kamerayı daha çok
ellerine, lirik üzerine çalışırken , onlar yazarken çizerken çektiğim footedge
ları kullandım. Ayrıca kendilerine yeni bir isim bulmalarını , gerçek
isimlerini jenerikte kullanmayacağımı söyledim.
Zira hiçbir
sanat eseri insan hayatından önemli olamaz...çalıştığınız kişilerden mutlaka
onay almanız gerekiyor..
Peki
Fransa, Almanya, Isveç ve danimarka’da yine gençlerle bu projeleri sürdürdünüz
aralarında
ki fark nedir?
Fransa,
Almanya, Isveç ve Danimarka’da bu projeyi göçmen kökenli gençlerle yaptım.
Aralarında bir iki tane göçmen olmayan genç te bulunuyordu ama ağırlıklı olarak
göçmenler üzerine yoğunlaştı .
Nedenini
öğrenebilir miyim?
Bu proje
2004 yılında başlangıcından bu yana bilmek, tanımak , anlamak ve seslerini
duyurmak gibi meseleleri ele aldı. Daha çok bilinmeyen, arada
kaybolan gençlerdi asıl fokus noktası. Öylede devam etti, bu tamamen
benimle ilgili bir durum. Arada olan ,arada kalmış konularla ilgilendim hep. Bu
yalnızca kolaboratif çalışmalarımda değil , bireysel video çalışmalarımdada
öyle oldu. Mesela Intihar teşebbüsünde bulunmuş 13-18 yaş arası genç kızlarla
2,5 yıl çalıştım.
Sonra
Tiner, bali koklayan yani ucuz uyuşturucu kullanan sokak
çocuklarıyla 1,5 yil çalıştim. Daha sonra Töre cinayetleri ve kadınlara yönelik
şiddetle ilgili 3 yıl çalıştım. Kisaca arada ki
(in
between) durumlarda ki kişiler benim çalışma konularım.
Ama
göçmen kökenli gençler sözünü ettiğiniz örnekler arasında bayağı fark var?
Arada bir
durumda olmak için illaki ölüm ile yaşam arasında sınır bir noktada bulunmak
gerekmiyor elbette. Iki farklı kültürarasında yaşamayı öğrenmek, sürekli
varoluşsal debelenmeler yaşıyor olmak..
Onun için
size bir anektod anlatayım. 2008 yılında Danimarka’da yine bu menvalde bir projeye
davet edilmiştim ama bunu yapacak hiç zamanım yoktu. Projeyi kabul etmedim.
Holstebro’daki
Kurum beni Danimarka’ya davet etti ve çalışmayı kabul etmesem bile buradaki
Türk ve Kürt Derneklerinin başkanlarının benimle tanışmak istediklerini
söyledi. Bende daveti kabul edip gittim. Türk ve Kürt Derneklerinin başkanları
projeyi kabul etmem konusunda ısrar ettiler ve şunları dediler.’ Selda Hanım
çocuklarımız ya evde oturan, Tv izleyerek yemek pişiren annelerini
görüyorlar yada Türk Tv kanallarındaki vücudunun yarısı açık seksi
şarkıcıları.. yani kızlarımız için iki ektrem örnek var, sizin gibi çalışan
üreten bir sanatçıyla hiç karşılaşmadılar.
Sizin
yapacağınız projenin bir sanat projesi olmasının dışında başka bir sürü faydası
olacaktır, lütfen bu projeyi kabul edin’
Bu benim
için çok düşündürücü bir argumandı ve hemen orada projeyi kabul ettim. Çok
yoruldum, çok uykusuz kaldım ama proje son derece başarılı bir proje oldu. Iki
lisede 14-18 yaş arası 50 kadar gençlerle çalıştım, 9 dakikalık müzik
videosuydu bu. ve Holstebro adli şehirin her köşesinde gösterildi. Büyük ,küçuk
bir sürü marketlerde , Mango , Zara gibi Moda dükkanlarında, hatta şehir
kütüphanesinin ve bir Bankanın girişinde bile..
Kamuya
açık yerlerde gösterilmesinin ne gibi bir etkisi oluyor?
Kamusal
alanda sanat, insanların farklı yaşamsal deneyimlerini arttırmak üzere
kullanımını desteklemeye yönelik bir adım. Kamusal sanat, karşılıklı anlayış,
hoşgörü ve saygı temeline dayalı bir barış toplumunun oluşması ve bunun bir
parçası olarak kamusal alanda üretilen sanata toplum tarafından verilen önemin
geliştirilmesi, sanatın herkes için ulaşılabilir hale getirilmesine katkıda
bulunmayı amaçlamaktadır.
Bu bağlamda düşünüldüğündede gençlere yönelik
projelerin kamusal alanlarda gösterilmesi çok önemli bence.
Birde
bence çok önemlisi gençler 20-25 gün bu filmler şehrin birçok
kösesinde gösterildiğinde şehirde tanınmış bir yüz oluyorlar.Sanki bir pop star
gibi.
Bu
gösterim onların kendilerine olan özgüvenlerini arttırıyor. ‘Benimde
burada bir yerim var’ duygusunu kuvvetlendiriyor. Ayrıca dünyaya vermek
istedikleri mesajlar en etkili ama en yumuşak yol olan müzikle izleyiciye
aktarılıyor.
Zira
kamusal alanda yapılan gösterimlerde izleyici kitle biraz da kendi
iradelerinin dışında, davetsiz ama görmeye zorunlu oldukları bir şeyi
izliyorlar. Gözlerini kapatarak geçemeyeceklerine göre ... yani o açıdan çok
önemli , özellikle bu tür sanat projelerinin kamusal alanda gösterimleri.
2008
yılında Isveç’te kadınlara yönelik şiddeti konua alan iki film yapmıştım.Bu
filmler Isveç’in 19 sehrinde büyük meydanlarda bir karavanın icersinde
gösterildi.
Bu
filmlerin gösterimi icin özel bir karavan yapılmıştı. Filmler karavanın her iki
tarafındada gece gündüz 24 saat durmadan gösteriliyordu. Filmlerin özellikle bu
şekilde gösterilmeleri birçok yeni konu açti gündeme., Isveç te kadına
yönelikşiddettin var olduğu üzerine çeşitli tartışmalar yapıldı. Zira
Isveçliler kadınlara yönelik şiddetin yalnızca ortadoğu kültürüne ait bir
mesele olduğunu düşünüyorlarmış, Kisaca demek istediğım şu; Kamusal alanlarda
yapılan sanat pek çok konuda farkındalığı arttıabilen bir sergileme biçimi.
Avrupa
ülkelerinde göçmenlerle , Iran’da kadınlarla, Türkiye’de çalıştığınız genç
kitle kimlerdir?
Iki
kültürün arasına sıkışmış kendini rahat ifade edemeyen , bu konuda
zorlanan gençlerle
ilgiliyim
açıkçası, bu menvaldede Türkiye’dede Kürtler, Aleviler le çålışıyorum.
Gençlerle
çalışmalarım ülkeden ülkeye bu yüzden hep değişiyor. Varoluşsal
problemler yaşayan genç grubu benim çalışmak istediğim grup oluyor.
2010 da
yaptığım projelerde Estonya ve Gürcistan’da yine gençlerle
çalıştım. Tabii farklılıklar gösterdi,
Komunizm
sonrası farklı varoluşu yaşayan ülkeler olan Gürcistan,
Ermenistan, Azerbeycan’la 2009 da gençlerle çalışmıştım. Estonya’dada benzer
şekilde ilerledi. Bunlar açıkçası müzik videolarında daha net anlaşılıyor bu
farklılıklar. Benim tabii tonlarca anlatacak hikayem var.
Mesela
Estonya’daçok zorlandım.Üstelik Estonya’ya gelene kadar 10 farklı ülkede
çalışmış , çok fazla tecrübe kazanmıştım.
Neydi
sizi zorlayan?
Tardu
adlı şehire yakın olan bir orman köyü olan Mooste ‘da gençlerle çalışiyordum.
Gençler
hevessiz sanki workshop’a zorla geliyor gibiydiler.Utangactılar, ve ayrıca
başkalarına kendi meselelerini anlatmak onların kültürlerinde pek doğru birşey
değildi,, Hatta kaba bir şeydi bu onlar için .Bende onları anlamaya
çalışıyordum.
Herkes
halinden memnundu. Bir problem yoktu, öyleyse anlatılacak birşeyde yoktu. Yani
şarkı sözüde yoktu.
Zaman
ilerliyor ve hiçbitrşey çıkartamaıyordum. Sonra birçok farklı yol bulmaya
çalıştık hep birlikte, sonunda bir visual diary/ görsel günce hazırlamaya karar
verdim.
Rap Müzik
videosu olmadı belkide ama başka bir film yaptık.
Oysa
hep Ortadoğu kültüründen gelenler daha utangaç diye bilinir?
Orta
doğu kültürunden olanlar utangaçlar ama onlarla ilgilenince , belli bir zaman
geçirip , güvenlerini kazanınca konuşabiliyorlar, sizinle paylaşabiliyorlar,
ben göçmen bir orijinim olmasa bile , bende onlardanım duygusunu veriyorum
onlara. Ben açıkçası eğitımli bir aile içersinde ,Batılı bir bakış
açısıyla Türkiye ‘de yetiştirilmenin hep en büyük avantajımın olduğunu
düşünürdüm yani Doğuda ama batıda gibi.., iki arada, ne orada ne burada.
Bu evet
hep bana çok büyük bir avantaj gibi gözükmüştü . Amma ve lakin Estonya’da başka
birşey vardı, Bunu bilemedim. En zorlandığım projede Estonya da oldu böylece.
